يكي از چالش انگيز ترين مراحل طراحي و ساخت پروتز هاي دست، نحوه كنترل نيروي وارده بر اجسام مختلف در زمان گرفتن و يا بلند كردن اجسام مي باشد. از سال هاي 1948 تا كنون روش هاي بيشماري مطرح شده اند كه همگي به صورت اتوماسيون و با بهره گيري از سيستم هاي كنترلي پيچيده و بصورت كاملا غير ارادي بوده اند. و در سال هاي اخير با بهره گيري از علم بهينه سازي سعي بر بهبود عملكردي فيدبك نيرو -فشار داشته اند. ولي اين سيستم ها به دليل تطابق نداشتن با شرايط مختلف سرعت پاسخ پايين و بعضا خطا هاي بالا به سمت ارادي كردن كنترل توسط معلول پيش رفتند. در اين ميان ايده هايي تهاجمي مطرح گرديد كه الكترود هايي را با عمل جراحي بر روي اعصاب عضلاني جهت تحريك متناسب با فيدبك نيرو طراحي و اجرا شد. حال در اين ايده شخص بدون درد، آموزش خاص و پرداخت هزينه تحميلي ديگر مي‌تواند تنها با بالشتك هاي هوايي و ويبراتور هاي بسيار كوچك، سيگنال هاي نيرو و فشاري كه از روي سطح پروتز شخص توسط سنسور هاي FSR,Pizo (كه به صورت لايه هاي كامپوزيتي بر روي پروتز دست نصب شده اند.) يا از فشار حاصل در بالشتك هاي هوايي مبدا؛ (كف انگشتان) گرفته مي‌شود درك كاملي را از نيروها و فشار هاي مختلف از محيط پيرامون خود داشته باشد. و نكته بسيار مهم كاربردي آن جايگذاري اين ويبراتور ها و بالشتك ها در محل هاي خاصي بر روي ساعد است كه معلول پس از دست دادن دست خود احساسي شبيه به حس انگشتان از دست رفته خود را دارد، است. سيستم بالشتك هوايي كاملا مكانيكي بوده و نيازي به انرژي الكتريكي ندارد. اين روش كاملا غير تهاجمي است.